L’era la fëin d’agust , sut sira, in d’un ustarìa ad muntagna. Gh’era cul ca buiva al bianch , cü ca zughèva a briscùla, cü ca ciciarèva dal pù e dal menu. Sèlta sö vöi e al fa :
-Ragass, riva Mariòn!
E tütt is giran a guardè un vacèttu mia tant èlt, ca da distant l’era drè rivè a l’ustarìa cu la fisarmonica a tracòla.
Al fatt l’è ca Mariòn , tant me al sò solit, l’èva zamò buì parchè l’era in gir par i’ustarii da la matëina e l’andèva via cui pass long par caschè mia a l’innanz.
L’ustaria l’era in fond a una strè in discesa e Marion, cu la so fisarmonica a tracòla l’ha tachè a ciapè l’onda e a curr sëimpar pössè fort .
La gint in dl’ustarìa ian pinsè bëin da vèragh la porta par fè in manèra cas ga spatassès mia contra , sinnò adìu sunèda par cul dè lè . E atzè i’han fatt , ma però Mariòn e la sò fisarmonica i’èvan zamò ciapè una velucitè tant forta da pudèi mia farmès. Veloce me al vëint , prima la fisarmonica e po’ Mariòn ien piumbè in dl’ustaria , i’han travarsè la stanza e ribaltè un taulëin. Gh’era un mür ad sass in fond, e s’è sintì una müsica e un culp ad tambùro. La müsica i’eran i butòn ad la fisarmonica sunè tütt in d’na vöta e al culp ad tambùro l’era al ciocc’ ad la tastè putentissima ca Mariòn l’èva piantè contra al mür ad sass .
-Al se massè , poar nöi , al s’è rutt la testa!
Ma intant ca vöi l’ha ditt atzè Mariòn , par fè mia brütta figùra, l’era zamò in pè e via cu la sunèda . E zu un bicèr ad bianch.
